Erken saatte, daire kapısı önüne konmuş çöpü atayım dedim. Aldım poşeti elime, binanın önündeki konteynıra yaklaştım, tam atacakken 15 yaşlarında bir çocuk çöpü karıştırıyor. Çocuk bana, ben çocuğa baktım; Elimde çöp, öylece kaldım. Başka zaman çöp attığımda, konteynır içinden kedi çıkardı, bu defa bir çocuk çıktı. Zayıf, esmer, bir deri bir kemik…Sanki o çocuğu, çöp karıştırmaya ben mecbur etmiştim. Öyle utandım ki… Çocuk çöpü atmamı bekliyor, bense çocuğun gitmesini. Çöpleri gözümün önünde karıştırsın istemedim. “At amca!” dedi. “Oğlum ne arıyorsun?” dedim. “Ne bulursam…” dedi. Ağlamam geldi, ağlamaya utandım. Konteynıra atmak yerine, yere bıraktım poşetleri. “Sana ne lazım?” dedim, birlikte, karıştırmaya başladık. Poşetten çıkan plast…
Devamı: http://http://www.yenimesaj.com.tr/aglattin-beni-cocuk-H1359541.htm
