Bazı günler giderim çocukluk günlerimin mutlu anılarına- Kar yağan bahçesinde kardan adam yaptığımız Namık Kemal ilkokulunun tahta sıralarına- Sezonun yarısında kaybettiğimiz ilkokul birinci sınıf öğretmenimin güler yüzünü, mavi gözlerini, sarı saçlarını, ince uzun bedenini hatırlarım- Ölümün kelime olarak bile adlandıramadığımız yaşlarda, ağlayan arkadaşlarına, küçük kızının “Anne, anne-” diye çığırışlarına- Boğmaca olup gidemediğim ikinci dönemin uzak anılarına, sonraki yıllarda tanıştıklarıma hep bir özlem duymuşumdur. Ayrılıp bir daha görüşemediğim öğretmenlerime- Belki de beni okullara ve öğretmenlere bu kadar yakınlaştıran bu özlemlerim olmuştur. *** Bir yanda geçmişin pembe düşlerine, mutluluk veren anılarına sığınmak; öte yanda geleceğin insanın ruhunu daraltan …
Devamı: http://https://www.yenimesaj.com.tr/ogretmenim-H1507536.htm
