Hep uzun yaşayacağına inanmıştım. Babam “hocam en az 100 yıl yaşar, Allah’ın izniyle. Hocamın eliyle toprağa gireceğim” derdi. Her türlü inanmıştık, uzun yaşayacağına-Hiç aklımıza gelmezdi, haberlerde ölümünü öğreneceğiz. “Lütfen biri yalan haber desin” yakarışları hala kulaklarımızda çınlıyor. Ailenin bütün fertleri kendinden geçmiş vaziyette, şoklar içerisinde ağlaşırken, komşuların “ne oldu!” diye koşup, sonra garip garip bakmaları, daha da yaraladı bizi.Kimse bizi anlamazdı.Anlayamazdı.Felekler yandı ahımızdan-Gözyaşlarımız dinmedi.Ekranlarda eski konuşmalarını izlediğimizde, sanki bizler için yeni konuşmuş gibi O HEYECANLA DİNLİYORUZ. O, hepimizin babasıydı. Başımıza bir şey gelecek olsa, “hocamız var” diye düşünürdük. O da bunu fark etmiş ki bazen “korkmayı…
Devamı: http://http://www.yenimesaj.com.tr/kubra-yigit-simdi-o-yoktur-korkuyoruz-artik-H1342304.htm
